تو را نگاه می کنم
خورشید چند برابر می شود و روز را روشن می کند!
بیدار شو
با قلب و سر رنگین خود
بد شگونی شب را بگیر
تو را نگاه می کنم و همه چیز عریان می شود
زورق ها در آب های کم عمقند...
خلاصه کنم:دریا بی عشق سرد است!
جهان این گونه آغاز می شود:
موج ها گهواره ی آسمان را می جنبانند
(تو در میان ملافه ها جا به جا می شوی
وخواب را فرا می خوانی)
بیدار شو تا از پی ات روان شوم
تنم بی تاب تعقیب توست!
می خواهم عمرم را با عشق تو سر کنم
از دروازه ی سپیده تا دریچه ی شب
می خواهم با بیداریِ تو رویا ببینم!

چه زیباست به یاد تو با چشمهای خسته گریستن

چه زیباست همیشه در تنهایی تو را حس کردن

چه زیباست در خیال با تو زندگی کردن

عزیزم نام تو بر قلبم خالکوبی شده تا فراموشت نکنم .

نازنین من همچون نفس کشیدن تو را بخاطر می سپارم.

یک روزه دیکه هم بدون تو گذشت

باید به خودم فشار بیاورم تا تمام لحظه هایی را تجربه کنم که خدا امروز به من بخشیده.
در لحظه نمی توان صرفه جویی کرد،
جایی برای ذخیره لحظات وجود ندارد،
تا سر فرصت و آرامش، برگردیم و از آن ها استفاده کنیم،
اگر از این لحظات لذت نبرم، آن ها را لاجرم و برای همیشه از دست می دهم.
باید لحظات کوچک امروز را بپذیرم، که همه چیز در چرخشند.
تنها بدین گونه می توانم از دردم رها شوم و زندگی ام را باز بسازم….. 

گاهی که دلم به اندازه ی تمام غروبها می گیرد

چشمهایم را فراموش می کنم

اما دریغ که گریه ی دستانم نیز مرا به تو نمی رساند

من از تراکم سیاه ابرها می ترسم و هیچ کس

مهربانتر از گنجشکهای کوچک کوچه های کودکی ام نیست

و کسی دلهره های بزرگ قلب کوچکم را نمی شناسد

و یا کابوسهای شبانه ام را نمی داند

با این همه ، نازنین ، این تمام واقعه نیست

از دل هر کوه کوره راهی می گذرد

و هر اقیانوس به ساحلی می رسد

و شبی نیست که طلوع سپیده ای در پایانش نباشد

از چهل فصل دست کم یکی که بهار است

گفتمش بیا،عاشقم هنوز

خنده کرد و گفت:درغمت بسوز

هرچه میکشم ای یاران،ازجفای اوست

گریه های من ای یاران،از برای اوست

درفراق او عاشقان،خسته جان شدم

این ترانه را چگونه سرکنم که بی زبان شدم

میشود بهار،عاشقان،جاودان از او

پس دگر مپرس چرا بدون او چنان خزان شدم

رفته ای برون،چون جوانیم

طی شد این چنین،زندگانیم

دردلم هنوز ای یاران،اشتیاق اوست

ناله های من ای یاران،از فراق اوست

درفراق او عاشقان،خسته جان شدم

این ترانه را چگونه سرکنم که بی زبان شدم

میشود بهار،عاشقان،جاودان از او

پس دگر مپرس چرا بدون او چنان خزان شدم