زیر بار غم شهرم جگرم می‌سوزد
به خدا بال و پرم بال و پرم می‌سوزد
مثل مرغی شده‌ام در قفسی از آتش
هر چه قدر این ور و آن ور بپرم می‌سوزد......
تسلیت عرض میکنم به مردم اهر، ورزقان و هریس به ویژه به خانواده های داغدیده
از خدای منان برای کشته شدگان رحمت الهی و برای مجروحان شفای عاجل مسئلت داریم ...

بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم

همه تن چشم شدم  ...خیره به دنبال تو گشتم

شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم

شدم آن عاشق دیوانه که بودم

در نهانخانه جانم...گل یاد تو درخشید

باغ صد خاطره خندید

عطر صد خاطره پیچید

یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم

پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم

ساعتی بر لب آن جوی نشستیم

تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت

من همه محو تماشای نگاهت

آسمان صاف و شب آرام

بخت خندان و زمان رام

خوشه ماه فرو ریخته در آب

شاخه ها دست بر آورده به مهتاب

شب و صحرا....گل و سنگ

همه دل داده به آواز شب آهنگ

یادم آید تو به من گفتی:از این عشق حذر کن

لحظه ای چند بر این آب نظر کن

آب آیینه عشق گذران است

تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است

باش فردا که دلت با دگران است

تا فراموش کنی...چندی از این شهر سفر کن

با تو گفتم:حذر از عشق؟

ندانم!

سفر از پیش تو؟هرگز نتوانم!

روز اول که دل من به تمنای تو پر زد

چون کبوتر لب بام تو نشستم

تو به من سنگ زدی...من نه رمیدم..نه گسستم

باز گفتم:که تو صیای و من آهوی دشتم

تا به دام تو در افتم...همه جا گشتم و گشتم

حذر از عشق ندانم...نتوانم

اشکی از شاخه فرو ریخت

مرغ شب ناله ای زد و بگریخت

اشک در چشم تو لرزید

ماه بر عشق تو خندید

یادم آید که از تو جوابی نشنیدم

پای در دامن اندوه کشیدم

نه گسستم....نه رمیدم

رفت در ظلمت غم آن شب و شبهای  دگر هم

نگرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم

نکنی دیگر از آ کوچه گذر هم

بی تو اما با چه حالی من از آن کوچه گذشتم.......

به عزیزی گفتم:
صبح به خیر...
در پاسخم گفت: عاقبتت بخیر
به وجد آمدم از پاسخش...
چه دعایی...!
من برای او خیری خواستم به کوتاهی یک صبح
و او خیری برای من خواست
به بلندای یک سرنوشت...

" عاقبتتون بخیر "

روزی زنی با شوهرش غذا میخورد. فقیری درب خانه را زد. زن بلند شد و دید که فقیر است. غذایی برداشت تا به او بدهد. 
شوهرش گفت: کیست ،؟
زن جواب داد،: فقیر است برایش غذا میبرم
شوهرش مانع شد تا اینکه جر و بحثشان بالا گرفت و کارشان به طلاق کشید.
سالیان سال گذشت و زن شوهر دیگری گرفت. روزی با شوهر دومش غذا میخورد
که فقیری در خانه را زد مرد در را باز کرد. دید که فقیری است که نیاز به غذا دارد. به خانه برگشت و گفت. : ای زن غذایی برای فقیر ببر.
زن فورا بلند شد و غذا را برد
اما

در ایران باستان بجای کلمات خانم و اقا که ریشه مغولی دارند اجداد خوش سلیقه ما به زن مهربانو می‌گفتند یعنی کسی که مهر خلق میکند 
و به مرد مهربان می‌گفتند به معنای نگهبان مهر .....
همدیگر رو با این کلمات پرمعنا صدا بزنیم ...
"مهربانو " همسر ، مادر، دختر، خواهر، دوست،
"مهربان" همسر، پدر، پسر، برادر، دوست....
حال تو چه مهربانویی یا مهربان ، این رسالت زیبای مهرورزی را در کلمات جاری کن تا ریشه عشق سیراب شود .....