گفتم بیا ای هستیم حال پریشانم نگر
گفتا مگو از عاشی در پیش من بار دگر
گفتم نگار دلربا عشقت به دل دارم هنوز
گفتا اگر خواهی سرا در اتش عشقم بسوز
گفتم چرا در قلب من خواهی کنی ویرانگری
گفتا که رسم دلبران آزردن و افسونگریست
گفتم نخواهم زندگی بی سرو تو در حسرتم
گفتا مگر دیوانه ای در عقل تو در حیرتم
گفتم اگر رخصت دهی آیم به قربانت شوم
گفتا که میخواهی مگر من عاتل جانت شوم؟
گفتم که به فاطمه کی میدهی یک وعده دیدار خود
گفتا که بیهوده دل خوش نکن به دیدار من
گفتم خوش آن ساعت که تو با قهر و با نازم کشی
گفتا که بیزارم ز تو بیهوده نازم مکش.........
رفت ولی حسرتش هنوزم رو دلم مونده و خودش هم اینو خوب میدونه....