بهاره لتنس دومین دختر شایسته جهان که با عنوان دختر شایسته ایران در مسابقه Miss Top of the World سال 2013 مقام دوم را کسب کرده بود، تصمیم گرفته باز هم در مسابقاتی از این دست با عنوان دختر شایسته ایران شرکت کند.

بهاره لتنس زندگی پرفراز و نشیبی دارد. او 13 ساله بوده که به تنهایی از ایران به کشور نروژ مهاجرت کرد. خودش می گوید دولت نروژ به او اجازه تنها زندگی کردن را نداد چون برای دختر 13 ساله ای که پناهنده می شود تنها زندگی کردن سخت است. به همین دلیل یک خانواده نروژی او را به فرزندی پذیرفتند و او تا به امروز با همین خانواده زندگی می کند.

بهاره به دویچه وله می گوید: پدر و مادر نروژی ام هم چون پدر و مادر ایرانی ام من را دوست دارند. پدر نروژی ام خیلی دوست داشت که نام خانوادگی من لتنس شود. به همین دلیل فامیل خودم را عوض کردم.

بهاره درباره این که چگونه وارد عرصه مسابقات دختر شایسته جهان شده می گوید: من از بچگی خیلی علاقه داشتم مدل یا بازیگر شوم ولی خانواده ام در ایران همیشه فکر می کردند مدل شدن یا بازیگر شدن آبروی خانواده را می برد یا مثلا فکرهای ناموسی می کردند. من هم همیشه سعی می کردم این آرزوی خودم را فراموش کنم. تا این که به نروژ آمدم.

او درباره مسابقه Miss Top of the World که سال 2013 در کشور لتونی برگزار شد می گوید: حدود ده روز آنجا با دخترهای شایسته کشورهای مختلف مسابقه دادیم. هر روز زیر نظر داورها بودیم. او می گوید سال گذشته به دلایل مختلفی مخفیانه در مسابقه Miss Top of theWorld شرکت کرده است.

او می گوید: در آن مسابقات خیلی تنها بودم. اولا همان طور که گفتم خانواده ایرانی ام ذهنیت خوبی در این باره نداشتند، همین طور نمی دانستم مردم ایران درباره دختری که مدل می شود چه فکری می کنند. به همین دلیل مخفیانه در این مسابقات شرکت کردم. تمام دخترانی که در این مسابقات آمده بودند اما در کشور خودشان بسیار معروف بودند و خبرنگارانی از کشورشان به این مسابقه آمده بودند.

اما دختر شایسته بودن به چه معناست؟ آیا به صرف زیبایی می توان دختری شایسته بود؟ بهاره لتنس در پاسخ می گوید: نه اصلا زیبایی کافی نیست. خوبی این مسابقات این است که داوران فقط ظاهر اشخاص را نگاه نمی کنند. داوران به شخصیت دختران نگاه می کنند. مثلا در طول مسابقه پرسش هایی طرح می کردند. شاید در همان لحظه ما متوجه نمی شدیم چرا این سوال ها را می پرسند ولی کاملا دختران را زیر نظر می گرفتند.

جالب این بود که داوران در طول ده روز مسابقه از ساعت 6 صبح با ما بودند و ما تا روز آخر نمی دانستیم که این افراد همان داوران هستند. آن طور که بهاره می گوید، داوران از جمله به هدف های دختران در زندگی نگاه می کنند. مثلا این که انسان دوست هستیم یا نه. دختران باید هم از لحاظ فکری و هم بدنی قوی باشند.

بهاره که از 13 سالگی در نروژ زندگی کرده در این باره که چرا با عنوان دختر شایسته ایران و نه دختر شایسته نروژ در مسابقات جهانی دختر شایسته شرکت کرده به دویچه وله می گوید: «من به ایرانی بودنم افتخار می کنم. دلم می خواهد زنان ایرانی صدای مرا بشنوند و اینکه من هم مثل آن ها در ایران سختی کشیده ام و کودکی سختی داشته ام. دلم می خواهد دختران ایرانی بدانند که باید اعتماد به نفس خودشان را بالا ببرند.

خیلی از دختران ایرانی فکر می کنند دختر شایسته بودن کار سختی است. در حالی که می دانم بسیاری از دختران ایرانی از من برای دختر شایسته بودن لایق تر هستند.