رسم پاک هر شب چون مسافر ها سر جاده چشمان تو ای مهرویم قصد اعزام دلی دارم.
شب اگر می لغزد
ماه اگر می تابد
صبح اگر پیدا نیست
چشم اگر گریان است
دل اگر دریایی است
سر اگر شیدایی است
لب اگر خشکیده است
جان اگر ترد و لطیف و خرد است
و اگر سبز و صفا بخش و دگر بر پا نیست
همه از دوری توست.
جاده ها که طی شد در می خواهم زد کوچه های دوری کوچه های غربت من غریبم اینجا
شب اگر بود زمانی که به دشت امدم
و رقص کنان ماندم
و صبح از پس لرزش فواره خورشید به راه افتادم
شب اگر بود زمانی که رسیدم به یکی سبزی شالیزاری
و نشستم
و زدم گریه کنان چشم به پهنای سپهر
شب اگر بود زمانی که تو را دیدم و از فرط سکوت
بین ما وصل شکفت
دست را حلقه بگیر
بر تنم باش ستونی که اگر افتادم
تکیه گاهم باشی.
و اگر شب سرد است
و اگر یک شب پاییز تو را زیر کمی نور و کمی تنهایی
و اگر یک شب پاییز که از دست درختان سبدی برگ به ما می ریزند
من تورا
چشم تورا
دست تورا
گونه پر مهر تورا بوسیدم
حایلم باش که تا صبح تو را می خوانم
و چرا وقتیکه من به اغوش عزیزم بودم کس مرا مست ندید
و چرا...ان زمان که مردند کس مرا کور ندید؟
من غریبم اینجا
تو کجایی که فقط در شهرم اشنایم تویی
و در دنیا شب پاییز فقط با تو عزیز و گرم است
و اگر لمس عجیبی است در این سردی تن
که به جان افتاده همه از دوری توست.
رگ خشک تن من
رگ یاد پاییز مگذارش که شبی خشک بماند تا صبح
دل اگر می تپد امروز فقط بهر دل است
تو بیا زان سوها تو بیا بانو جان
دل اگر رفت به همراهی دل خواهم رفت