تنهایی سخته،هر قدر می خوام خودم رو سر گرم کنم و به تو فکر نکنم نمی شه، نمی خوام از خودم بهت خبری بدم تا بیشتر  ناراحتت نکنم میدونی برام هضم بعضی از حرفات واقعا سخته حاضرم این دوری رو با تمام  عذابش به جون بخرم اما تو تنهائیم این حس رو داشته باشم که دوسم داره به جای اینکه ازت با خبر باشم و حرف بزنم و به این نتیجه برسم که دوسم نداری و فقط به بودنم عادت کردی و وابسته شدی.تو نمی دونی ،نه یقین دارم که نمی دونی چقدر دوست دارم و دوست دارم دوسم داشته باشی،نه اینکه همش از زیباییم تعریف کنی خودت بهتر میدونی که اینا چیزی نیست که من بخوام از  شنیدن از طرف تو خوشحال بشم دوست دارم باورم کنی اینه که برام ارزندست که متاسفانه هنوز اینو درک نکردی.